Dit land zit vol contrasten. Niet alleen verdient de één een topsalaris, en verdienen de meeste anderen tussen de 300 en de 500 euro, maar soms lijkt de ene het ook veel meer te verdienen dan de ander.
Ik schrijf dit terwijl ik zit te kijken naar de drempel die gister verkeerd om ingemetseld is, en denk aan het verhaal dat Claudia me vanmiddag vertelde.
De meisjes in de keuken kunnen namelijk geen tosti maken. De boter druipt uit het apparaat, en vervolgens de kaas, want ze gooien 4 plakken kaas en ham tussen de sneetjes brood. Claudia besloot dus een partij tosti's voor te bereiden en in te vriezen. Kan niet meer misgaan. Toch wel. Doen ze een tosti met maar 1 sneetje brood in het apparaat, zodat de kaas en de ham aan de andere zijde volledig vastbranden aan het ijzer.
Ik weet dat er overal debielen rondlopen, maar hier kom je er veel tegen.
En dit weer in contrast met bijzonder mensen. Ik zal er eentje uitlichten voor wie ik veel respect heb.
Ronaldo is een grote asfaltleverancier (www.nacionalasfaltos.com.br). Hij liet me zijn bedrijf zien, en ik had natuurlijk zo mijn voorstelling van een bedrijf waar grote teer- en asfaltwagens in en uitrijden.
De eerste verrassing was al terwijl ik aan kwam rijden. De poort ging al open toen Grover de hoek omkwam. VIP service voor een groene Landrover. Vervolgens kwam een secretaresse naar me toe. "Senhor Rolf?" (ze spreken hier de R als H uit en vergeten de L zodat het Hoof wordt).
En ze leidde me direct de directiekamer in. Daar pakte Ronaldo meteen een glas koude thee voor me, en dimde de airco.
Hij bracht me later naar het overslagterrein, en daar wachtte de grootste verrassing. Brandschoon. Een vloer om van te eten. Nergens een spatje teer. Wel overal dampende trucks met loeiende branders onderin, die ritten van duizenden km maken. Knap staaltje werk om hier in het wilde westen je personeel tot een dergelijke discipline te krijgen.
Deze Ronaldo is bovendien een razendinteressante vent. Hij heeft rechten in Italie gestudeerd, en is jaren baas geweest van een beroemde upperclass discotheek van Goiania. En nu doet ie asfalt en heeft een ingenieursburo.
Dus toen hij ons uitnodigde om een bezoek te brengen aan zijn chakara (=buitenverblijf), zeiden wij ja voordat hij uitgesproken was. En onze verwachtingen kwamen uit. De mooiste chakara die ik tot nu gezien heb (ik zal volgende keer en statief meenemen voor fotos, ik heb nu alleen fotos van bbq hut). Maar het meest indrukwekkend vond ik dat Ronaldo tegendraads aan het werk is gegaan. De chakara is zonder bakstenen gebouwd. De muren zijn gemaakt zoals termieten heuvels. Grond met speeksel. Iemand kan namelijk dat speeksel industrieel namaken, en hij heeft dus vaten vol laten brengen. De muren zijn 60cm dik. Heerlijk koel. En alles is met hout afgewerkt. Kozijnen, luiken, al het chique meubilair. Alles ter plekke gemaakt, want hij heeft een enorme vracht boomstammen van allerlei soorten laten komen. De meubels zijn onverplaatsbaar. Ik kan eigenlijk niet goed beschrijven hoe prachtig het is, dus ik zal wachten op een volgende keer met fotos. Het paleis heeft aan materiaal maar een schijntje gekost, en daarmee bewijst hij dat je met heel weinig iets heel speciaals kan doen.
Iemand die alles beter, mooier en anders wil doen, is vaak een patser. Maar niet degene die ingetogen trots is op wat ie op originele en eigen wijze heeft gedaan.
Zo iemand inspireert. Niet teneergeslagen zijn in dit land waar kokshulpen nog geen tosti kunnen maken, maar ambitieus blijven.
Op de fotos: de bbq hut waar Claudia een geslaagde risotto maakt met garnalen en limoen, voor een groepje politieke vrienden van Ronaldo. Zonsondergang over een veldje suikerriet en de Tocantins rivier die hier 5km smal is.
