'I love it when a plan comes together', was de slotzin van de sigarenrokende man in A-team. En ik hou daar ook van. Tenslotte was het 12 jaar mijn werk om plannetjes te bedenken en te zorgen dat ze uitgevoerd werden.
Ik ken hier enkele grootmeesters waarvoor ik groot respect heb. Want hier loopt alles anders, ook in een zakelijke omgeving. En in de dagelijkse, niet-zakelijke omgeving wordt nog grotere flexibiliteit verwacht.
Er was nog even het idee van Mark om de kerstvakantie in Brazilie door te brengen, maar hij besloot dat in NL te doen.
En er was het idee om met Cida een eindjaarsfeest te regelen op het strand, idem 2007 maar nog beter en leuker. Dat ging niet door want geen van allen hadden we daar de energie voor.
Maar gelukkig ging de reis naar Pontalina wel door.
Pontalina bereiken we door in Palmas de brug over te rijden, linksaf te slaan, en na 1000km rechtsaf te slaan. Ik hoopte dat het inmiddels wat dichterbij zou liggen, maar integendeel. Ik zal uitgebreid uitleggen waarom.
Allereerst zijn er de wegen in de deelstaat Goias. Hele trajecten geven de indruk dat de uitvinding van het asfalt in deze deelstaat weinig heeft toegevoegd. Als een wegenbouwer in de romeinse tijd zoiets opleverde zou hij voor de leeuwen worden gegooid. Hier is zoiets ondenkbaar, want de grote aannemer is financieel geintegreerd met de lokale baas en beheerder van het belastinggeld.
Waar we bij onze vorige rit naar Pontalina werden opgehouden door machines die een nieuwe asfaltlaag aanbrengen, reden we nu al weer over de vele gaten die hier en daar knullig worden gerepareerd.
Daarnaast had Grover haar inbreng. Tegen de regel in dat je niet naar de garage moet gaan vlak voor een grote reis, besloot ze enkele dagen tevoren te klagen over kardanlagers. Die werden vervangen. Met het gevolg een olielekkage waar de kardan in het achterdifferentieel gaat. We kwamen daar net op tijd achter toen we 300km onderweg waren, bij het stadje Gurupi. Na overleg met Grovers huisdokter in Goiania, regelde de garage te Gurupi dat een versleten staartstuk werd afgefreesd en een nieuw manchet kreeg. Lekkage verholpen, maar wel 5 uur oponthoud...
Nog een geluk dat het maandag was, en dat we niet op zondag vertrokken zoals gepland.
En met het oponthoud kwam de volgende regel in het gedrang: reis niet ' s avonds in Brazilie want de wegen zijn onverlicht en slecht en vol idioten en als je pech krijgt kan dat nog erger aflopen.
We werden genadeloos afgestraft. Toen we in het donker Goias binnenkwamen over de BR-153, begon het ook nog eens te regenen. Je moet je voorstellen dat deze hoofdweg tussen noord en zuid Brazilie 5,5 meter breed is en daarop moet het (vracht)verkeer heen en tegelijk ook weer. Je passeert elkaar dus met een snelheidsverschil van 200km/u op een afstand van 1 meter. En dat doe je 1000km achter elkaar. Dat is vermoeiend, zeker op een weg met gaten, bobbels, brokstukken, dieren op de weg, etc. En als men dan ook nog roekeloos gaat inhalen zodat je regelmatig een soort vluchtstrook opmoet, die lager ligt dan de weg zelf en bezaaid met afval en autoresten. En als het dan pikdonker is en plenst en je ziet niets, dan is het erg. Je rijdt af op twee lichtjes en als je dichtbij bent zorg je dat je er rechts langs gaat. Idem als je 4 lichtjes naast elkaar ziet, waarbij je weet dat je op de vluchtstrook terecht gaat komen met alle gevaren daar. Een russisch roulette.
Het gevaar is duidelijk. Langs de kant van de weg zie je veel kruisjes, op zo'n tocht zie je minimaal 1 ongeluk, en bij de politieposten ligt een rij autowrakken te wachten op verdere afhandeling.
Ik was helemaal op toen we heel laat in Goiania aankwamen bij Carla, de zus van Claudia.
De volgende dag kwam Peter in Goiania langs en we ontfermden ons over de boodschappenlijst die Maria had meegegeven ivm kerstavond in Pontalina. Hoewel de stad een doolhof is (ik denk dat hedendaagse computers nog niet in staat zijn een stratennetwerk zo onmogelijk te maken en ik vermoed dat ze de chaostheorie toegepast hebben, en met succes, want lopend ben je hier sneller dan met de auto), doorkruisden we de stad volgens planning dankzij de wegenkaart van Dick. Wegenkaarten bestaan wel in Brazilie maar worden uitsluitend aan buitenlanders verkocht. Brazilianen doen niet aan kaarten, die vragen de weg. Voor Goiania bezoekers: 's avonds gingen Claudia en ik uit en vonden een heel goed Italiaans restaurant: Cantina San Marco, naast Bougainville. Het ernaast gelegen Tribo testten we op een andere dag en is ook erg lekker.
De volgende dag naar eindbestemming Pontalina, waar we bij vrienden van Peter en Maria waren uitgenodigd op 24dec avond. Daar ging de Champagne open, net als de volgende avond op de gezellige veranda van Peter en Maria, waar vrienden waren uitgenodigd om te genieten van een eend en varkentjes. Jammer dat ik juist deze week aan de antibioticum moest ivm hernieuwde darmproblemen en niet mag drinken.
Het plan om de volgende dag naar Caldas Novas te gaan (een stad met hotels en resorts met grote zwembaden en heetwaterbaden) verliep anders want P & M hadden nog gasten en gingen niet mee. We gingen toch want we hadden met vrienden uit Palmas afgesproken die daar in een resort hadden geboekt. Helaas kwamen zij pas heel laat en omdat wij geen gast waren mochten we niet in het zwembad. Daar hadden we ook geen zin in want het was overvol met families met kinderen. Bovendien regende het zoals het in Goiania de hele week regende (en ook koud zodat ik hele week verkouden was). Dus wij vertrokken want verder is het stadje allerminst aantrekkelijk. Op de terugweg het leuke stadje Piricanjuba ontdekt.
De volgende dag weer in Goiania om Grover vol te laden met boodschappen. Nieuwe winkels ontdekt die erg interessant zijn (Sam's club van Walmart en Leroy Merlin die lijkt op de grote Praxis in A'dam Zuid). Nog even een borrel gedronken met Peter en Maria die in Goiania langskwamen. We ontmoeten toevallig onze vrienden Remulo en Iris. En ook Bagaço uit Araguaina die ik nog ken van de rally in 2002.
Zondag rustdag en Claudia bezocht de moeder en tante van vriendin Darti.
De ontmoeting met Palmasvrienden Ronaldo en Laura ging niet door. Zij deden hun tocht naar Goiania via zoveel etappes en familie dat we ze misten. Volgende keer zullen we in hun huis in Goyaz Velho overnachten, de oude hoofdstad.
De terugreis verliep voorspoedig. Mooi, lieflijk en enigszins saai Goias maakt plaats voor grillig en ruig Tocantins. Even langs de boerderij van zwager Leandro die Grover hoog had opgeladen met bouwmaterialen.
Altijd fijn om weer thuis te zijn, waar we bemerkten dat het de hele week niet geregend heeft en inmiddels bloedheet. De bar is ten dele opengebleven in de kerstvakantie. Claudia's nicht en haar man pasten op Okkie en vervingen personeel in de bar.
Het oudjaarfeest in Palmas wordt traditioneel gevierd op het strand. Het is een kruising tussen een dance party en een picknick. Wij hadden neefjes, nichtjes, stoelen en eten en drinken mee. Stamgasten Cida en Lia waren er en ook de duitser Arnold en zijn vrouw Edna. We maakten een rondje tussen de 20.000 feestgangers en dat maakte een einde aan mijn gedachte dat ik bijna iedereen in Palmas ken. We (her)kenden er maar weinig. Overigens zijn vrijwel al onze vrienden op reis tijdens kerstvakantie.
Sommige mensen nemen een nieuwjaarsduik in het meer. Maar dat is vooral om even te verfrissen want het is hier ook 's nachts 30 graden, omdat de thermostaat in Tocantins dag en nacht, zomer en winter, op die vaste stand staat. Ik had al een verkoelende duik gehad 's middags. Ik was met de buren naar het Vai-quem-quer dal hier 40km vandaan in de heuvels waar een dove kluizenaar je rondleidt langs tientallen leuke watervalletjes en in de gaten houdt of er geen slangen zijn.
Plannen en voornemens voor 2009 ? Als je ze al hebt, hier zal het anders lopen. Mijn intentie is om de bar te blijven verbeteren voorzover de directie meewerkt en klaar te zijn voor activiteiten van de asfaltjongens.
